Geluk zit in heel veel hoekjes

Ongeluk zit in een klein hoekje en geluk dus in de rest van de wereld. Loesje.

Geluk (kig) in het appartement.

Sinds 29 november huur ik samen met het A-team, kleinzoon Dhiraj en Chini Maya een appartement. Het appartement ligt tussen het Summithotel en Greenwich hotel. Heerlijk om na bijna 3 maanden, weer een eigen onderkomen te hebben en me geen gast te voelen. Hoewel de gastvrijheid in het huis van Dambar, Sannani, Raju en Sabita erg geweldig was, is het toch fijn om het appartement een eigen gezicht te geven en b.v. weer zelf te bepalen wat er gegeten wordt.

Dhiraj slaapt elke dag in zijn familiehuis bij Baktapur en is overdag in het appartement. Chini Maya is er altijd s’nachts en doet overdag o.a. business/illegale handel door hertevlees, wild zwijn, fazant en illegaal gestookte nepalese jenever te verkopen uit haar dorp. Ze maakt het ontbijt en warm eten klaar en helpt me s morgens met het legen van de po(t)stoel en 1-2 maal per week douchen. Kleinzoon Dhiraj komt elke morgen met verse melk en groente van de boerderij van zijn familie.

Ik kan me ondertussen weer zelf aan/uitkleden omdat de linkerarm weer 98 % is. Zelf naar de W.C. gaan lukt nog niet omdat ik door het ontbreken van leuningen niet zelf kan gaan zitten/staan. Ik maak daarom nog steeds dankbaar gebruik van een prachtige en praktische opvouwbare postoel. De fysiotherapeut komt nu om de dag. De andere dagen verzorgd Dhiraj de oefeningen. Mijn knie gaat goed voor uit, volgens de therapeut gaat het excellent en er zit nog maar 3 cm verschil in het buigen tussen de 2 knieën en zal het verschil straks zo goed als nihil zijn. Heb ondertussen gemerkt dat ik voor mijn 60-jaar best wel lenig ben en een goede conditie heb.

Zus Hetty en Jaap waren van 11 tot 29 november in Nepal, met hen ben ik een weekje naar Pokhara geweest. Het eerste uitstapje sinds 17 september. Onderweg maakte het A-team grapjes; voor het eerst met verlof met mijn 2 security guards. Het was een grapje maar het voelde soms echt zo.

Op 29 november verhuist naar een eigen appartement, met 2 kamers, een mooie keuken en badkamer. Het appartement is geverfd in de kleuren van een village “mud” = rode klei, huis. Het heeft een warme uitstraling en is van veel gemakken voorzien. Een back-up voor wanneer de elektriciteit uitvalt en er zijn meerdere kranen waar water uit komt in huis. Voor Nepal een luxe. We hebben uitzicht op de Himalaya vanuit het raam. Dit natuurlijk alleen wanneer het helder weer is.

Marian is sinds 30 november voor 6 weken in Nepal en huurt een extra kamer bij het appartement. Ons huishouden bestaat daarom sinds vorige week uit 4 personen. Chini Maya, Dhiraj, Marian and me.


A.s vrijdag, 13 december, moet ik voor een nieuwe x-ray. Wanneer deze er goed uitziet dan mag ik daarna mijn rechterbeen gaan belasten. De therapeut was vanmorgen weer erg enthousiast; you are excellent. Volgens hem kan ik na een maand weer gebruik gaan maken van een Nepalees hurktoilet, Dat wil heel wat zeggen, want veel buitenlanders/toeristen hebben daar al moeite mee. Tussen het buigen van beide knieen zit nu bijna geen verschil meer. De linkerarm is passief 100 % ok en actief 90 %. Wat wil ik nog meer. Straks ben ik leniger en kan ik er meer mee dan voorheen…….. ha, ha.

Vanmorgen dacht ik wat zijn deze 3 maanden snel voorbij gegaan en over iets meer dan 3 maanden kom ik voor een tijdje samen met Chini Maya naar Nederland.

“my looking is not over en mijn kijken ook nog niet”.

PS: Ben deze week weer begonnen met werkzaamheden voor de school of arts, Kathmandu University. Dit bestaat uit het lezen van een dissertatie over opportunities and vulneralbilities associated with the dairy farmers at Gotikhel VDC. Een dorp waar ik 19 jaar geleden gewerkt heb.

Kijk voor meer info ook op mijn facebook.