I didn't plan it. Maar ik doe het niet meer.
Door: annette reiing
Blijf op de hoogte en volg annette
22 Augustus 2013 | Nepal, Kathmandu
“I planned not to do it”. I didn’t plan it, maar ik doe het niet meer.
Wat mij eigenlijk nog meer bezig houdt is dat ik het salaris voor zo goed als niets doen ontvang. Ik doe in ieder geval bijna niets van wat in mijn contract staat. ‘ s Morgens mijn handtekening zetten en dat is het. En zo zijn er vele collega’s, ik schat zo’n 50 %. Er zijn zeker uitzonderingen maar die worden ook nog als lasting ervaren. Ik heb al wel eens gedacht om het salaris uit principe niet te accepteren. Maar of iemand daar nu iets mee opschiet? Ik heb me daarom voorgenomen om van deze vetpot, sociale projecten in Nepal te ondersteunen die ik de moeite waard vind en waar ik vertrouwen in heb. Dit schreef ik de vorige waarbenjijnu, maar wat is er inmiddels veranderd?
I didn’t plan it. Ik heb het niet gepland, maar ik stop per September a.s. met mijn baan volgens het contract, aan de Kathmandu Universiteit. Vorige week zat ik bij een groot congres over “ relation food and health risk in Nepal.” Een twee dagen durend boordevol programma met elke 20 minuten nieuwe sprekers die van alles over het onderwerp onderzocht hadden. In eens dacht ik , er zijn genoeg gegevens in Nepal verzameld en iedereen heeft geweldige ideeën, maar in de praktijk wordt er niets mee gedaan.
Toen dacht ik zomaar, luisterend naar de zoveelste toelichting op cijfers over relatie gezondheid en voeding, laat ik mijn contract eens op zeggen. Geen woorden maar daden.
Dus vorige week vrijdag een mailtje naar mijn manager gestuurd en aangegeven dat ik niet meer volgens mijn contract wil werken. Ik wil eventueel nog wel vrijwillig mee naar de dorpen om de studenten te begeleiden.
Wat levert me dit op.? Ik hoef niet elke dag mijn handtekening te zetten ook wanneer er niets voor mij te doen is. Ik voel me niet verplicht en ik voel me niet bezwaard over het geld wat ze me volgens het contract betalen. Tegelijkertijd kan ik nog steeds de dingen blijven doen op de Universiteit die ik leuk vind. Wat een bevrijdende gedachte is dit. Vrijdag 30 augustus is de laatste dag dat ik volgens contract werkzaamheden voor de Kathmandu Universiteit verricht. Hoera.
Toeval bestaat? Zit ik vandaag in de Universiteit bus naast een net afgestudeerde studente. Zij is op zoek naar een baantje. Ik heb haar verteld dat ik per September a.s. stop met het project. Ze gaat er meteen werk van maken en proberen of ze mijn baantje over kan nemen.
Dit was weer zo’n geluksdag.
“De dag waarop men een besluit neemt is een geluksdag, Japan.”
Wat mij eigenlijk nog meer bezig houdt is dat ik het salaris voor zo goed als niets doen ontvang. Ik doe in ieder geval bijna niets van wat in mijn contract staat. ‘ s Morgens mijn handtekening zetten en dat is het. En zo zijn er vele collega’s, ik schat zo’n 50 %. Er zijn zeker uitzonderingen maar die worden ook nog als lasting ervaren. Ik heb al wel eens gedacht om het salaris uit principe niet te accepteren. Maar of iemand daar nu iets mee opschiet? Ik heb me daarom voorgenomen om van deze vetpot, sociale projecten in Nepal te ondersteunen die ik de moeite waard vind en waar ik vertrouwen in heb. Dit schreef ik de vorige waarbenjijnu, maar wat is er inmiddels veranderd?
I didn’t plan it. Ik heb het niet gepland, maar ik stop per September a.s. met mijn baan volgens het contract, aan de Kathmandu Universiteit. Vorige week zat ik bij een groot congres over “ relation food and health risk in Nepal.” Een twee dagen durend boordevol programma met elke 20 minuten nieuwe sprekers die van alles over het onderwerp onderzocht hadden. In eens dacht ik , er zijn genoeg gegevens in Nepal verzameld en iedereen heeft geweldige ideeën, maar in de praktijk wordt er niets mee gedaan.
Toen dacht ik zomaar, luisterend naar de zoveelste toelichting op cijfers over relatie gezondheid en voeding, laat ik mijn contract eens op zeggen. Geen woorden maar daden.
Dus vorige week vrijdag een mailtje naar mijn manager gestuurd en aangegeven dat ik niet meer volgens mijn contract wil werken. Ik wil eventueel nog wel vrijwillig mee naar de dorpen om de studenten te begeleiden.
Wat levert me dit op.? Ik hoef niet elke dag mijn handtekening te zetten ook wanneer er niets voor mij te doen is. Ik voel me niet verplicht en ik voel me niet bezwaard over het geld wat ze me volgens het contract betalen. Tegelijkertijd kan ik nog steeds de dingen blijven doen op de Universiteit die ik leuk vind. Wat een bevrijdende gedachte is dit. Vrijdag 30 augustus is de laatste dag dat ik volgens contract werkzaamheden voor de Kathmandu Universiteit verricht. Hoera.
Toeval bestaat? Zit ik vandaag in de Universiteit bus naast een net afgestudeerde studente. Zij is op zoek naar een baantje. Ik heb haar verteld dat ik per September a.s. stop met het project. Ze gaat er meteen werk van maken en proberen of ze mijn baantje over kan nemen.
Dit was weer zo’n geluksdag.
“De dag waarop men een besluit neemt is een geluksdag, Japan.”
-
22 Augustus 2013 - 17:58
Marian:
goede beslissing Annette, maar wat zal straks de studente doen? ook alleen maar handtekening zetten?
groetjes
marian -
22 Augustus 2013 - 18:54
Annette Reiling:
Dit is Nepal en niets geeft hier een garantie voor de toekomst of een volgende keer.
-
23 Augustus 2013 - 20:05
Anita:
Oke,jou besluit en jij voelt je er goed bij ,maar je moet toch ergens van leven??Heb je snel ander werk denk je?? Heb je nog genoeg geld om het een tijdje uit te zingen??
Veel succes dus .
-
24 Augustus 2013 - 09:44
Annette Reiling:
Hallo Anita, wat de financiën betreft hoef ik me echt geen zorgen te maken. Het leven in Nepal is niet duur. Bovendien heb ik een mooi bedrag "levensloop" gespaard. Dit krijg ik per maand op mijn rekening gestort. Vergeleken met het inkomen in Nepal is dit zelfs een zeer een riant bedrag. Ook zonder het contract bij de universiteit was ik naar Nepal vertrokken, want ik ging en ga niet voor het geld. Hoewel een beetje geld wel makkelijk is. Wat werk betreft werk ik ook voor een Engelstalig magazine in Nepal, www.vivacitymagazines.com , ik ben programma coördinator in Nepal van de stichting Nepal Sambandha, www.stichtingnepalsambandha.nl en ook aan de universiteit wordt ik betrokken bij verschillende projecten en begeleid ik studenten die stages lopen. Dus echt stil zitten is er niet bij.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
