Pechdag
Door: annettereiling
Blijf op de hoogte en volg annette
02 Oktober 2013 | Nepal, Kathmandu
Alweer een geluksdag……?. T’ is maar hoe je het bekijkt…….
“Men kan het leven niet meer dagen geven, maar de dagen wel meer leven”, China.
Gedwongen “rust” sinds 17 september. Wat gebeurde er op die dinsdag? S’ ochtends om een uur of 9 ging ik met 17 studenten Community Development Work naar een dorp niet ver van Kathmandu. Het was het eerste bezoek aan dit dorp met hen waar ze het hele jaar op dinsdag stage gaan lopen. Ik ging er op de motor naar toe. Op de terugweg nog even in de kantine van de School of Arts geluncht en daarna naar huis. Een ritje van hooguit 4 km. Bij een binnendoor weggetje sloeg ik rechtsaf. Helaas stond daar net voor ik het weggetje in ging een geparkeerde auto met een oudere vrouw aan het stuur. Op een onverklaarbare wijze gaf ze plotseling volgas toen ze mij en de motor zag. Het eerste wat ik dacht was dat er een aanslag op mij gepleegd werd. Nu denk ik dat ze het rijbewijs gekocht heeft en tot nu toe mazzel heeft gehad dat ze niemand geraakt heeft. Die dag was ik helaas op het verkeerde moment op die plek.
Daar lag ik dan op straat. Met een rechterbeen met een iets andere knie dan normaal. Die is uit de kom dacht ik. Op straat zittend belde ik meteen kleinzoon Dhiraj. Ik ben geen moment buiten westen geweest en Dhiraj was eerder in het hospital dan ik. Daarna werd ik door de politie in de auto van de aanrijder getild en naar het beste ziekenhuis in Kathmandu gebracht; het B&B hospital, niet al te ver van mijn huis in Koteshor. De aanrijdster zei meteen, I am sorry, we will bring you to the best hospital and pay everything. In het ziekenhuis veranderde ze al snel van mening. Ze betaalden de eerste röntgenfoto’s waarop te zien was dat ik mijn rechterknie had gebroken en mijn linkerpols, dat viel nogal tegen. Een slechte verdeling, rechts en links iets gebroken, maar gelukkig ben ik rechtshandig… en typen gaat daarom redelijk. Over het contact met de aanrijdster daarna en de manier waarop deze vrouw later daarna met “zachte dwang” gedwongen werd schuld te bekennen is een boek te schrijven. Wie weet daarover later meer. Een politieke partij die vroeger verboden was in dit land heeft daarbij goed geholpen , dit alles dankzij mijn en Chini Maya’s netwerk in Nepal.
Het is nu een beetje net als in de film dat wil ik…….. niet!.
8 dagen B&B hospital. Een dag allerlei onderzoeken, waar ze tot de conclusie kwamen dat ik kerngezond ben en op donderdag veilig geopereerd kon worden . Daarom ben ik nu in het bezit van een mooi geborduurd kunstwerkje op mijn knie en in mijn knie is een L-stalen plaat met schroeven gezet. De linkerpols werd meteen al in het gips gezet. Vooral onhandig wanneer je 6 weken je rechterbeen niet mag belasten. Ik kan lopen met 2 krukken rechts een gewone kruk en links een levende “Nepalese kruk”. (Zie facebook). 4 dagen na de knieoperatie op 19 september werd ik uit B&B ontslagen.
Ik ben nu al weer 8 dagen thuis in Koteshor. Heb twee helpers ingehuurd. Ik heb nl 24 uur per dag hulp nodig i.v.m. aan twee kanten een breuk. Heb een po stoel, rolstoel, krukken en twee helpers, zo ben ik van alle gemakken voorzien. Zes weken mag ik mijn rechterbeen niet belasten en zit ook mijn linkerarm in het gips. Gelukkig kan ik met rechts mijn eigen kont afvegen wanneer ik op de po stoel zit, da ’s toch weer een heel gemak. Het 24 uurs A-team bestaat uit; Chini Maya, het meisje dat 20 jaar geleden ook al twee jaar voor mij werkte en kleinzoon Dhiraj. Chini Maya voor de persoonlijke lichamelijke verzorging en Dhiraj vnl. voor hulp bij de fysiotherapie oefeningen en het uitzetten van medicijnen. Dhiraj ontpopt zich als een geweldige nurse en zet me zelfs op de “pot” wanneer het nodig is. Chini Maya blijkt haar Arabische madam in Canada in het ziekenhuis geholpen te hebben na de bevalling. Dus ook zij is erg professioneel bezig en kijkt overal goed om haar heen. Zag bv. hoe ze met 4 knopen in elke hoek in het laken in Nepal het bed opmaken en doet dat nu ook op die manier. Ze hebben met z’n tweeën een dag- en nachttaak aan mij en “wij” vormen een geweldig A-team.
De “rust” voor mij valt ook nog wel mee. S’ morgens om 8u staat de fysiotherapeut al voor de deur. Met leuke en noodzakelijke oefeningen om in conditie te blijven. Dus ‘s morgens 45 minuten sportschool. Dezelfde oefeningen moeten 2 maal herhaald worden. Deze herhaal oefeningen worden gedaan door kleinzoon Dhiraj. 5 maal per dag medicijnen. Tot gisteren pijnstillers en nog een week lang twee soorten antibiotica. Gemiddeld 4-5 maal per dag op de po-stoel en dat gaat niet in een zucht en een scheet. Skypen met Nederland, Facebook bijwerken, www.annettereiling.waarbenjij.nu verzorgen. Dus je snapt het al, ik verveel me niet. Volgende week maandag gaan de 24 nietjes er uit, daarna moet ik 31 oktober voor nieuwe röntgenfoto’s en weet ik of ik mag gaan belasten. Volgende week dinsdag op 8 oktober verhuis ik voor een week naar Dambars huis. Ik neem het hele A-team mee. Laat 8 oktober ook nog eens een speciale dag voor mij zijn. Hiep, hiep, hoera.
De dokters zijn erg tevreden en vinden het een boven verwachting geslaagde operatie, de therapeut verwacht dat ik na 3 maanden “gewoon” kan lopen. Ik wacht rustig af.
“my looking is not over en mijn kijken ook nog niet”.
Zie voor detail foto’s zie mijn Facebookpagina. Ook plaats ik binnenkort foto’s op waarbenjijnu
“Men kan het leven niet meer dagen geven, maar de dagen wel meer leven”, China.
Gedwongen “rust” sinds 17 september. Wat gebeurde er op die dinsdag? S’ ochtends om een uur of 9 ging ik met 17 studenten Community Development Work naar een dorp niet ver van Kathmandu. Het was het eerste bezoek aan dit dorp met hen waar ze het hele jaar op dinsdag stage gaan lopen. Ik ging er op de motor naar toe. Op de terugweg nog even in de kantine van de School of Arts geluncht en daarna naar huis. Een ritje van hooguit 4 km. Bij een binnendoor weggetje sloeg ik rechtsaf. Helaas stond daar net voor ik het weggetje in ging een geparkeerde auto met een oudere vrouw aan het stuur. Op een onverklaarbare wijze gaf ze plotseling volgas toen ze mij en de motor zag. Het eerste wat ik dacht was dat er een aanslag op mij gepleegd werd. Nu denk ik dat ze het rijbewijs gekocht heeft en tot nu toe mazzel heeft gehad dat ze niemand geraakt heeft. Die dag was ik helaas op het verkeerde moment op die plek.
Daar lag ik dan op straat. Met een rechterbeen met een iets andere knie dan normaal. Die is uit de kom dacht ik. Op straat zittend belde ik meteen kleinzoon Dhiraj. Ik ben geen moment buiten westen geweest en Dhiraj was eerder in het hospital dan ik. Daarna werd ik door de politie in de auto van de aanrijder getild en naar het beste ziekenhuis in Kathmandu gebracht; het B&B hospital, niet al te ver van mijn huis in Koteshor. De aanrijdster zei meteen, I am sorry, we will bring you to the best hospital and pay everything. In het ziekenhuis veranderde ze al snel van mening. Ze betaalden de eerste röntgenfoto’s waarop te zien was dat ik mijn rechterknie had gebroken en mijn linkerpols, dat viel nogal tegen. Een slechte verdeling, rechts en links iets gebroken, maar gelukkig ben ik rechtshandig… en typen gaat daarom redelijk. Over het contact met de aanrijdster daarna en de manier waarop deze vrouw later daarna met “zachte dwang” gedwongen werd schuld te bekennen is een boek te schrijven. Wie weet daarover later meer. Een politieke partij die vroeger verboden was in dit land heeft daarbij goed geholpen , dit alles dankzij mijn en Chini Maya’s netwerk in Nepal.
Het is nu een beetje net als in de film dat wil ik…….. niet!.
8 dagen B&B hospital. Een dag allerlei onderzoeken, waar ze tot de conclusie kwamen dat ik kerngezond ben en op donderdag veilig geopereerd kon worden . Daarom ben ik nu in het bezit van een mooi geborduurd kunstwerkje op mijn knie en in mijn knie is een L-stalen plaat met schroeven gezet. De linkerpols werd meteen al in het gips gezet. Vooral onhandig wanneer je 6 weken je rechterbeen niet mag belasten. Ik kan lopen met 2 krukken rechts een gewone kruk en links een levende “Nepalese kruk”. (Zie facebook). 4 dagen na de knieoperatie op 19 september werd ik uit B&B ontslagen.
Ik ben nu al weer 8 dagen thuis in Koteshor. Heb twee helpers ingehuurd. Ik heb nl 24 uur per dag hulp nodig i.v.m. aan twee kanten een breuk. Heb een po stoel, rolstoel, krukken en twee helpers, zo ben ik van alle gemakken voorzien. Zes weken mag ik mijn rechterbeen niet belasten en zit ook mijn linkerarm in het gips. Gelukkig kan ik met rechts mijn eigen kont afvegen wanneer ik op de po stoel zit, da ’s toch weer een heel gemak. Het 24 uurs A-team bestaat uit; Chini Maya, het meisje dat 20 jaar geleden ook al twee jaar voor mij werkte en kleinzoon Dhiraj. Chini Maya voor de persoonlijke lichamelijke verzorging en Dhiraj vnl. voor hulp bij de fysiotherapie oefeningen en het uitzetten van medicijnen. Dhiraj ontpopt zich als een geweldige nurse en zet me zelfs op de “pot” wanneer het nodig is. Chini Maya blijkt haar Arabische madam in Canada in het ziekenhuis geholpen te hebben na de bevalling. Dus ook zij is erg professioneel bezig en kijkt overal goed om haar heen. Zag bv. hoe ze met 4 knopen in elke hoek in het laken in Nepal het bed opmaken en doet dat nu ook op die manier. Ze hebben met z’n tweeën een dag- en nachttaak aan mij en “wij” vormen een geweldig A-team.
De “rust” voor mij valt ook nog wel mee. S’ morgens om 8u staat de fysiotherapeut al voor de deur. Met leuke en noodzakelijke oefeningen om in conditie te blijven. Dus ‘s morgens 45 minuten sportschool. Dezelfde oefeningen moeten 2 maal herhaald worden. Deze herhaal oefeningen worden gedaan door kleinzoon Dhiraj. 5 maal per dag medicijnen. Tot gisteren pijnstillers en nog een week lang twee soorten antibiotica. Gemiddeld 4-5 maal per dag op de po-stoel en dat gaat niet in een zucht en een scheet. Skypen met Nederland, Facebook bijwerken, www.annettereiling.waarbenjij.nu verzorgen. Dus je snapt het al, ik verveel me niet. Volgende week maandag gaan de 24 nietjes er uit, daarna moet ik 31 oktober voor nieuwe röntgenfoto’s en weet ik of ik mag gaan belasten. Volgende week dinsdag op 8 oktober verhuis ik voor een week naar Dambars huis. Ik neem het hele A-team mee. Laat 8 oktober ook nog eens een speciale dag voor mij zijn. Hiep, hiep, hoera.
De dokters zijn erg tevreden en vinden het een boven verwachting geslaagde operatie, de therapeut verwacht dat ik na 3 maanden “gewoon” kan lopen. Ik wacht rustig af.
“my looking is not over en mijn kijken ook nog niet”.
Zie voor detail foto’s zie mijn Facebookpagina. Ook plaats ik binnenkort foto’s op waarbenjijnu
-
02 Oktober 2013 - 15:52
Dick Beumer:
Hallo Annette,
Dat is inderdaad een pech dag. Veel strekte gewenst en een voorspoedig herstel gewenst. -
02 Oktober 2013 - 16:52
Marian:
Hoi Annette,
Het is goed om te zien dat het A-team naast haar goede verzorgende taak ook tijd heeft voor humor. Je bent in goede handen. -
02 Oktober 2013 - 20:08
Brenda:
Kan ik je A-team tzt lenen in NL?
De verzorging ziet er zo goed en integraal uit! Groetjes. -
02 Oktober 2013 - 20:35
Jan R:
he Annette
die foto's maken het verhaal compleet zeg, maar zo vanaf dat bed hou je toch mooi de regie. -
07 Oktober 2013 - 23:23
Nellie Oosting :
Hallo Annet.
Met belangstelling volg ik je op waar ben je nu.
Bijzondere verhalen en leuk om te lezen.
Maar dit verhaal is minder mooi,zo te zien sla je je er goed doorheen.
Ik wens je van harte beterschap.
Met alle hulp om je heen moet dit lukken.
Gr. Nellie Oosting. -
07 December 2013 - 18:45
Aafje:
Hallo Annette,
Had je een tijdje niet gevolgd door vele bezigheden prive.
Wat een vervelende situatie zeg. Je slaat je er goed doorheen lees ik wel. Ik wens je heel veel beterschap en maar hopen dat je na de volgende x-ray van de knie weer mag belasten. Doe de groeten aan Marian en hou je taai.
hartelijke groet
Aafje Rusticus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
